Να συστηθώ
Με λένε Πόπη Μπαρκιά. Απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου και Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Με λένε Πόπη Μπαρκιά. Απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου και Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Μετά από 20 χρόνια, τα παιδιά των ομάδων μου ενηλικιώθηκαν. Το όραμά μου είδα ότι βρήκε απήχηση και στα όνειρα άλλων ανθρώπων…
Αποστολή μου είναι να συνδράμω στη δημιουργία ενός δικτύου που μπορεί να λειτουργεί με τους κανόνες της Τέχνης του Θεάτρου…
Από το 2002 κάνω θεατρικό παιχνίδι και σκηνοθετώ πρωτότυπες θεατρικές παραστάσεις με παιδιά και εφήβους. Μ’ αρέσει να διασκευάζω λογοτεχνικά έργα αλλά, περισσότερο, να γράφω κείμενα που προήλθαν από το βιωματικό υλικό των συναντήσεων. Έχω παρακολουθήσει σεμινάρια εμψύχωσης ομάδων και διοίκησης πολιτισμικών μονάδων. Τελικά, δηλώνω εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Με όχημα την Τέχνη του Θεάτρου, εδώ και 20 χρόνια, έχω εμπλακεί στην ανατροφή και διαπαιδαγώγηση παιδιών από την προσχολική ηλικία μέχρι και την ενηλικίωσή τους. Έχω αφουγκραστεί τους πρώτους φόβους κοινωνικοποίησης των νηπίων κι έχω αντιμετωπίσει τα προβλήματα της σχολικής ζωής των μικρών μαθητών. Έχω παλέψει με στερεότυπα κοινωνικού χαρακτήρα -ο κακός μαθητής, ο αλλόγλωσσος, ο νταής- κι έχω ηρεμήσει ταραγμένες ψυχές. Έχω συναναστραφεί εφήβους με διαφορετικές νοοτροπίες κι ενισχύσει τις έννοιες ‘ομάδα’, ‘στόχος’, ‘όνειρα’.
Μέσα από την καθημερινή επαφή με τα παιδιά, κατάλαβα πως, αρχικά, πρέπει να αποδεχτείς τον καθένα διαφορετικό κόσμο. Μιλάμε για πολλούς μικρούς πλανήτες που κινούνται στον ίδιο χωροχρόνο και στον ίδιο γαλαξία. Όμως κάθε ένας από αυτούς λειτουργεί με άλλους νόμους, περιβάλλεται από άλλη ατμόσφαιρα και κινείται με διαφορετική ταχύτητα και προς άλλη κατεύθυνση. Αν αποδεχτείς αυτή τη διαφορετικότητα, έχεις κάνει το πρώτο βήμα. Στο θεατρικό παιχνίδι δεν κρίνεις, δε βαθμολογείς, δε διορθώνεις με Σωστό-Λάθος. Ακούς και αποδέχεσαι την κάθε πραγματικότητα και προσπαθείς να την εναρμονίσεις με την πραγματικότητα των άλλων…
Μετά την αποδοχή, ακολουθεί η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια. Ο μαγικός χώρος του Θεάτρου με κύριο χαρακτηριστικό τη ‘σύμβαση΄ αποτελεί για τα παιδιά μια βαλβίδα υψίστης ασφαλείας : “Έίναι ψέματα”, “Δεν είμαι εγώ”, “Μπορώ να το κάνω εδώ μέσα”… Πόσες φορές δεν έγινα μάρτυρας απίστευτων διαλόγων και αντιδράσεων, που όλοι ξέρανε ότι ‘θα μείνει μεταξύ μας΄, αφού έλαβε χώρα στο μάθημα της θεατρικής αγωγής!! Το θαυμαστό παιχνίδι ρόλων που απελευθερώνει, ανακαλύπτει και συγ-καλύπτει συμπεριφορές μη επιτρεπτές -εάν εκδηλώνονταν σε άλλο χώρο και χρόνο! Το πλαίσιο, λοιπόν! Αυτή η ομπρέλα προστασίας που δρα ψυχοθεραπευτικά και μας κρύβει από τα κριτικά μάτια και τα κακεντρεχή σχόλια. Σαν ένας άλλος κύκλος χαμένων ποιητών συμφωνούμε όλοι να ταξιδέψουμε σε άγνωστα αλλά όχι επικίνδυνα μονοπάτια…
Πλέον, ως επαγγελματίας, άσχετα με το τι συμβαίνει στην προσωπική μου ζωή, στο τέλος κάθε θεατρικής συνάντησης φεύγω με ένα χαμόγελο και την πεποίθηση πως δε θα ήθελα να βρίσκομαι πουθενά αλλού παρά μαζί με τα παιδιά να πλάθουμε ιστορίες για …ήμερους και αγρίους και να γαληνεύουν οι δικές μας οι ψυχές!! Στο δικό μας γαλ-αξιακό σύστημα….
Πλέον, ως επαγγελματίας, άσχετα με το τι συμβαίνει στην προσωπική μου ζωή, στο τέλος κάθε θεατρικής συνάντησης φεύγω με ένα χαμόγελο και την πεποίθηση πως δε θα ήθελα να βρίσκομαι πουθενά αλλού παρά μαζί με τα παιδιά να πλάθουμε ιστορίες για …ήμερους και αγρίους και να γαληνεύουν οι δικές μας οι ψυχές!! Στο δικό μας γαλ-αξιακό σύστημα….
Ως επαγγελματίας ηθοποιός, πέρα από το να υποδύομαι ρόλους, μ΄ενδιαφέρει να καταξιωθώ στην εμψύχωση θεατρικών ομάδων. Να μπορέσω να εμφυσήσω την αγάπη μου για την Τέχνη του Θεάτρου στους νέους ανθρώπους. Αξιοποιώντας τόσο την παιδαγωγική εμπειρία μου όσο και τις σπουδές μου στην υποκριτική, να μπορέσω να ανακαλύπτω την αλήθεια κάθε επίδοξου ηθοποιού και να δημιουργώ παραστάσεις που αγγίζουν το ευρύ κοινό και ευαισθητοποιούν κάθε ηλικία μέσω της ταύτισης ρόλων.
Αποστολή μου είναι να συνδράμω στη δημιουργία ενός δικτύου που μπορεί να λειτουργεί με τους κανόνες της Τέχνης του Θεάτρου. Η δυναμική συνεργασία και η αρμονική συνύπαρξη μελών μιας ομάδας, μιας κοινωνίας γενικότερα, προϋποθέτουν αυτοσυγκέντρωση, πειθαρχία και συλλογική συνείδηση, δεξιότητες που καλλιεργούνται μέσω της ενασχόλησης με το Θέατρο. Σ’ αυτό το δίκτυο επιδιώκω να εμπλέξω διαφορετικές ηλικιακές ομάδες και ανθρώπους με διάφορους ρόλους: αρχικά, απευθύνομαι στα παιδιά τελευταίων τάξεων του Δημοτικού που έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά τους. Σ΄αυτή την ηλικία υπάρχει η ‘μαγιά’, το πρωτογενές υλικό που χρειάζεται να ανακαλυφθεί και να προστατευτεί. Έπειτα, μεγάλη πρόκληση για μένα αποτελούσαν πάντα οι έφηβοι : ακροβατώντας ανάμεσα στην παιδική ηλικία και τον κόσμο των ενηλίκων, χρειάζεται να πατήσουν στα πόδια τους και να εκφράσουν τις δικές τους απόψεις. Να αγαπήσουν τους εαυτούς τους και να τους δεχθούν. Να καταλάβουν τους άλλους -κι ας μην τους αγαπήσουν. Να μην καταπίνουν αμάσητα ό,τι τους παρέχεται και να κοιτούν με κριτική ματιά κάθε στερεότυπο. Να γίνουν ενεργοί θεατές πρώτα και μετά ηθοποιοί.
Σε όλο αυτό το ταξίδι χρειάζεται να έχουμε μαζί συνοδοιπόρους τους ενήλικες: Αρχικά, τους γονείς, για να καταλάβουν ότι η ασχολία με τις Τέχνες δεν είναι χαμένος χρόνος και πως κάθε προσπάθεια επαγγελματικής καταξίωσης (βαθμοί, πτυχία, επιτυχίες) προϋποθέτει την άρτια ψυχική και συναισθηματική υγεία των παιδιών. Έπειτα, τους εκπαιδευτικούς που μέσα στο σχολικό περιβάλλον έχουν μεράκι και διάθεση να εμπλακούν σε Θεατρική Δράση αλλά αγνοούν τον τρόπο να προσελκύσουν τους μαθητές. Οπωσδήποτε, τους πολιτιστικούς συλλόγους και άλλους τοπικούς και περιφερειακούς φορείς πολιτιστικής διαχείρισης για να επενδύσουν έμπρακτα στην παιδαγωγική σημασία της θεατρικής δράσης κι όχι μόνο στο αποτέλεσμα (τις παραστάσεις).