Πόσοι και πόσοι φιλόσοφοι δεν έχουν εξυμνήσει τη σημασία του παιχνιδιού στην ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας. O Πλάτωνας τονίζει ότι “το ήθος του παιδιού διαμορφώνεται με το παιχνίδι” και προτείνει τη σωστή αντιμετώπιση του από την Πολιτεία. Για πρώτη φορά το παιχνίδι ανάγεται σε εργαλείο μάθησης που δεν προσφέρει μόνο ευχαρίστηση αλλά συνδέεται με τη σωστή χρήση των νόμων. Αιώνες αργότερα, o J.J.Rousseau υποστηρίζει πως, μέσα από το παιχνίδι, το παιδί αποκτά τις εμπειρίες του και πως, παρατηρώντας τη συμπεριφορά του, γνωρίζεις και καταλαβαίνεις πολλά για τον χαρακτήρα του..
Κάπου εδώ έρχεται να εμπλακεί και η Θεατρική Αγωγή εισαγάγοντας νέες τεχνικές στον ήδη πολυδιάστατο ρόλο του παιχνιδιού. Αισθητηριακές ασκήσεις, ασκήσεις εμπιστοσύνης, εκφραστική κίνηση, αυτοσχεδιασμοί, παντομίμα, παιχνίδια ρόλων, ασκήσεις φαντασίας έχουν κύριο σκοπό την εξωτερίκευση συναισθημάτων και την επικοινωνία με τους άλλους. Δε νοείται θεατρικό παιχνίδι χωρίς έκθεση και χωρίς τη συμμετοχή των σημαντικών ‘άλλων’. Όπως πολύ συχνά λέω στους μαθητές μου, αν δεν έχω διάθεση να ‘ανοιχτώ’ και να γνωρίσω τον διπλανό μου, μπορώ να μείνω σπίτι και να παίξω με τα παιχνίδια μου. Η θεατρική δράση, όμως, υπάρχει για να μοιράζεται. Χρειάζεται ο εμψυχωτής και η ομάδα. O ηθοποιός και ο θεατής..
Αν δεχτούμε ότι κάθε ομάδα είναι ένας ψυχολογικός οργανισμός που μέσα από τη δυναμική του μπορούν τα εμπλεκόμενα μέλη
Η εξατομικευμένη θεατρική εκπαίδευση θέτει στο κέντρο το πρόσωπο και τη δυναμική του.